Ποια πίστη είναι η καλύτερη;

[[ δαμ- ων ]]

Αν και ο Θεός είναι Ένας, οι άνθρωποι έχουν δημιουργήσει εκατοντάδες θρησκείες για να Τον λατρεύσουν. Πολλές φορές οι θρησκείες αυτές- ιδίως οι μονοθεϊστικές, που θέλουν να είναι ταγμένες στον ένα και μοναδικό αληθινό Θεό- αντιμάχονται η μια την άλλη. Μέχρι και θρησκευτικούς πολέμους κηρύσσουν. Γι’ αυτό ο Ιρλανδός συγγραφέας Jonathan Swift είπε: «Έχουμε όση θρησκεία μας χρειάζεται για να μισήσουμε, αλλά όχι όση χρειάζεται για να αγαπήσουμε.» Για να συμπληρώσει ο Άγγλος κληρικός και συγγραφέας Charles Caleb Colton: «Οι άνθρωποι μπορεί να καυγαδίσουν για τη θρησκεία τους, να γράψουν ή να πολεμήσουν γι’ αυτήν. Μπορεί να κάνουν οτιδήποτε παρά να ζήσουν σύμφωνα με αυτήν.» Στον κανόνα αυτό ανήκει και ο χριστιανισμός με τις διαιρέσεις του σε καθολικούς, ορθόδοξους, προτεστάντες, ευαγγελικούς και τις λοιπές υποδιαιρέσεις. Αν και ο Χριστός, στην διδασκαλία του οποίου βασίζονται, κήρυξε την αγάπη, εντούτοις βγάζει μεγάλο μίσος το ένα παρακλάδι για το άλλο. Απλά να θυμηθούμε το μίσος των καθολικών και των προτεσταντών της Ιρλανδίας. Ή την 4η Σταυροφορία των καθολικών της Δύσης κατά των ορθοδόξων του Βυζαντίου. Ή το μένος των ζηλωτών ορθοδόξων κατά των παπικών, τους οποίους χαρακτηρίζουν αντίχριστους. Τέτοιου είδους γεγονότα οδήγησαν τον ινδό ηγέτη Μαχάτμα Γκάντι να πει: «Μ’ αρέσει ο Χριστός σας. Δεν μ’ αρέσουν οι χριστιανοί σας. Οι χριστιανοί σας είναι τόσο διαφορετικοί από τον Χριστό.»

Γαλουχηθήκαμε να πιστεύουμε ότι η δική μας θρησκεία είναι η ανώτερη. Πως εμείς κατέχουμε την αλήθεια και ότι οι άλλοι βρίσκονται σε πλάνη. Είμαστε νοητικά δειλοί να παραδεχτούμε πως «...Ο Θεός έφτιαξε την αλήθεια με πολλές πόρτες για να δέχεται κάθε πιστό που τις χτυπάει...» και να ομολογήσουμε όπως ο Λιβανέζος φιλόσοφος Χαλίλ Γκιμπράν: «σ’ αγαπώ αδερφέ μου όποιος κι αν είσαι, είτε λατρεύεις το Θεό σε εκκλησία, είτε γονατίζεις στο ναό σου, είτε προσεύχεσαι στο τζαμί σου. Εσύ κι εγώ είμαστε όλοι παιδιά μιας πίστης γιατί τα διάφορα μονοπάτια της θρησκείας είναι δάχτυλα του χεριού ενός γεμάτου αγάπη Ανώτερου Όντως έτοιμο να τους δεχτεί όλους...» Όπως ο ίδιος φιλόσοφος λέει: «Η πίστη είναι μια όαση στην καρδιά που το καραβάνι της σκέψης δεν θα τη φτάσει ποτέ.» Η διαμορφωμένη από την νηπιακή μας ηλικία σκέψη είναι η τροχοπέδη στην πνευματική μας πορεία. Γιατί τον τρόπο που σκεφτόμαστε τον έχουν διαμορφώσει κέντρα εξουσίας, που έχουν εγκλωβίσει τη σκέψη μας σ’ αυτά που θέλουν να πιστεύουμε και τα οποία εξασφαλίζουν την εξουσία τους. Είμαστε νοητικά σκλάβοι ενός συστήματος που μας θέλει δούλους. Υποτελείς στα δικά του ιδιοτελή συμφέροντα.

Η συνέχεια >>> εδώ …

Δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα η άποψη γι’ αυτή την συμμαχία, που εκφράζεται με τη φράση: «Θα τους κρατάς χαζούς και εγώ θα τους κρατάω φτωχούς, είπε ο πολιτικός στον παπά!» Γι’ αυτά τα συμφέροντα- που κυρίως είναι κοσμικά και οικονομικά- τα διάφορα ιερατεία ευλογούν τα όπλα που η μία κάστα ανθρώπων χρησιμοποιεί εναντίον της άλλης. Για «του Χριστού την πίστη την αγία» έγιναν οι σταυροφορίες, αν και ο Ίδιος είχε πει: «μακάριοι οἱ εἰρηνοποιοί, ὅτι αὐτοὶ υἱοὶ Θεοῦ κληθήσονται¨(Ματθαίος, ε΄, 9). Σαν χριστιανοί μιλάμε για τους διωγμούς που υπέστησαν στους πρώτους μ.Χ. αιώνες από τους εθνικούς, αλλά καταπίνουμε τη γλώσσα μας για τα εγκλήματα και τις μαζικές σφαγές των χριστιανών προς τους εθνικούς. Πρόσφατα ανακάλυψαν στη Θεσσαλονίκη με ανασκαφές τους μαζικούς τάφους των δεκαπέντε χιλιάδων νεκρών στον ιππόδρομο από τον μεγάλο ευεργέτη του χριστιανισμού Μέγα Θεοδόσιο. Κι ούτε πρέπει να αποσιωπήσουμε την ιερή εξέταση του καθολικισμού κατά τον μεσαίωνα.

Θα χρησιμοποιήσουμε μια παραβολή του Λ. Τολστόι, στην οποία περιγράφει μια συζήτηση σ’ ένα καφενείο κάπου στην Ανατολή. Έχει τον τίτλο “Το καφενείο του Σουράτ”:

[[ Οι θαμώνες που ήταν απ' όλες τις φυλές της γης συζητούσαν και μάλωναν για το αν υπάρχει θεός και ποια θρησκεία ήταν πιο σωστή. Κανένας δεν συμφωνούσε με τον άλλο. Καθ 'όλη τη διάρκεια της συζήτησης ένας Κινέζος που καθόταν σε μια γωνιά άκουγε και δεν μιλούσε. Κάποια στιγμή ο τελευταίος που είχε μιλήσει παρατήρησε ότι ο Κινέζος δεν είχε μιλήσει και του ζήτησε να πει την γνώμη του. Όλοι οι άλλοι συμφωνήσαν και με αγωνία περίμεναν να ακούσουν τι είχε αυτός ο ξένος να πει...

Ο Κινέζος που ήταν μαθητής του Κομφούκιου, έκλεισε τα μάτια του, και σκέφτηκε λίγο. Ύστερα τα άνοιξε και πάλι, έβγαλε τα χέρια του από τα μακρυά μανίκια του ενδύματος του, και μίλησε ως εξής, με μια ήρεμη και ήσυχη φωνή.

Κύριοι, έχω την εντύπωση ότι η υπερηφάνεια είναι ουσιαστικά που αποτρέπει τους ανθρώπους να συμφωνήσουν μεταξύ τους για θέματα της πίστης. Αν φροντίσετε να με ακούσετε, θα σας πω μια ιστορία που θα το εξηγήσουμε αυτό με ένα παράδειγμα.

Ήρθα εδώ από την Κίνα σε αγγλικό βαπόρι που είχε κάνει το γύρο του κόσμου. Σταματήσαμε για γλυκό νερό, και δέσαμε, στην ανατολική ακτή της νήσου Σουμάτρα. Ήταν μεσημέρι, και ορισμένοι από εμάς, που κατεβήκαμε, καθίσαμε στη σκιά ενός δέντρου κοντά στην παραλία, όχι πολύ μακρυά από ένα χωριό ντόπιων. Ήμασταν ένα γκρουπ διαφορετικών εθνικοτήτων.

Καθώς καθόμασταν εκεί, ήρθε ένας τυφλός άνθρωπος σε εμάς. Μάθαμε αργότερα ότι είχε τυφλωθεί επειδή κοίταζε για μεγάλο χρονικό διάστημα και πολύ επίμονα τον ήλιο, προσπαθώντας να ανακαλύψει τι είναι, ώστε να μπορέσει να εκμεταλλευτεί το φως του. Όμως η φωτεινότητα του ήλιου κατέστρεψε τα μάτια του.

Στη συνέχεια είπε στον εαυτό του:

"Το φως του ήλιου δεν είναι υγρό. Γιατί αν ήταν υγρό θα ήταν δυνατόν να το αδειάσουν από ένα δοχείο σ' ένα άλλο, και επιπλέον θα μπορούσε τότε να μετακινηθεί, όπως το νερό από τον άνεμο. Επίσης, δεν είναι φωτιά. Για το εάν ήταν φωτιά, το νερό θα το έσβηνε. Δεν είναι ούτε πνεύμα, γιατί μπορούμε να το δούμε με τα μάτια. Εξάλλου, δεν είναι ύλη, γιατί δεν μπορεί να μετακινηθεί. Ως εκ τούτου, αφού το φως του ήλιου δεν είναι ούτε υγρό, ούτε φωτιά, ούτε πνεύμα, ούτε ύλη, είναι ...τίποτα! "

Αυτό ισχυρίστηκε, και, ως αποτέλεσμα του ότι πάντοτε κοιτούσε τον ήλιο και πάντα το σκεφτόταν, έχασε και τα δύο του μάτια μαζί με την λογική του. Έτσι όταν έγινε εντελώς τυφλός, πείστηκε ότι ο ήλιος δεν υπήρχε.

Μαζί με το τυφλό είχε έρθει και ένας δούλος, ο οποίος αφού τον έβαλε να κάτσει σε μία σκιά δέντρου, διάλεξε μια καρύδα από το έδαφος και άρχισε να την σκαλίζει για να τη μετατρέψει σε φανάρι για το βράδυ. Έστριψε ένα φιτίλι από τις ίνες της καρύδας και το μούσκεψε στο λάδι της καρύδας. Όπως καθόταν ο δούλος και έκανε αυτά, ο τυφλός αναστέναξε και του είπε:

"Λοιπόν, δούλε, έχω δίκιο όταν σας είπα δεν υπάρχει ήλιος; Δεν βλέπεις πόσο σκοτεινά είναι; Ωστόσο, οι άνθρωποι λένε ότι υπάρχει ήλιος. . . . Αλλά αν ναι, τότε τι είναι; "

"Δεν ξέρω τι είναι ο ήλιος", είπε ο σκλάβος. "Αυτό δεν είναι δουλειά μου. Αλλά ξέρω τι είναι φως. Εδώ έχω φτιάξει ένα φανάρι, με τη βοήθεια του οποίου θα μπορώ να σας υπηρετήσω και να βρω ότι θέλω μέσα στην καλύβα. "

Και ο δούλος πήρε την καρύδα - φανάρι, λέγοντας: "Αυτός είναι ο Ήλιος μου".

Ένας κουτσός άνδρας με δεκανίκια, που καθόταν δίπλα, άκουσε αυτά τα λόγια, και γέλασε:

"Έχετε προφανώς υπάρξει τυφλός όλη σας τη ζωή», είπε ότι στον τυφλό, "για να μην ξέρετε τι είναι ο ήλιος. Θα σας πω τι είναι. Ο ήλιος είναι μια μπάλα φωτιάς, που βγαίνει κάθε πρωί έξω από τη θάλασσα και πέφτει και πάλι στα βουνά του νησιού μας κάθε βράδυ. Εμείς όλοι το έχουμε δει αυτό, και αν είχατε την όρασή σας και εσείς θα το είχατε δει. "

Ένας ψαράς, ο οποίος άκουσε την συνομιλία, δήλωσε:

"Είναι σαφές ότι δεν έχετε πάει ποτέ πέρα από το δικό σας νησί. Αν δεν είσαστε κουτσός, και αν είχατε όπως εγώ ένα σκάφος, θα γνωρίζατε ότι ο ήλιος δεν πέφτει μεταξύ των βουνών του νησιού μας, δεδομένου όμως ότι σηκώνεται από τον ωκεανό κάθε πρωί έτσι πάλι πέφτει στη θάλασσα κάθε βράδυ. Αυτό που σας λέω είναι αλήθεια, γιατί το βλέπω κάθε μέρα με τα ίδια μου τα μάτια."

Τότε ήταν που ένας Ινδός από την παρέα μας, τον διέκοψε λέγοντας:

"Είμαι έκπληκτος από το γεγονός ότι ένας λογικός άνθρωπος μπορεί να λέει όλες αυτές τις ανοησίες. Πώς μπορεί μια μπάλα φωτιάς να πέφτει στο νερό και να μην σβήνει; Ο ήλιος δεν είναι μια μπάλα φωτιάς, είναι η Θεότητα με τ' όνομα Deva, ο οποίος κάνει βόλτες για πάντα σε ένα άρμα, γύρω από το χρυσό βουνό, Meru. Μερικές φορές τα κακά ερπετά Ragu και Ketu του επιτίθενται και τον καταπίνουν. Κατόπιν η γη είναι σκοτεινή. Αλλά οι ιερείς μας προσεύχονται ώστε η Θεότητα να μπορέσει να ελευθερωθεί, και έτσι γίνεται. Μόνο κάτι αμόρφωτοι άνδρες όπως εσείς, που δεν έχουν ποτέ πέρα από το νησί τους, μπορούν να φανταστούν ότι ο ήλιος λάμπει για τη χώρα τους και μόνο. "

Στη συνέχεια ένας επιβάτης του σκάφους, ένας Αιγύπτιος καπετάνιος, ο οποίος ήταν παρών, μίλησε με τη σειρά του. "Όχι," είπε, "και εσύ λάθος κάνεις. Ο ήλιος δεν είναι Θεότητα, και δεν κινείται μόνο γύρω από την Ινδία και το χρυσό βουνό. Έχω ταξιδέψει πολύ, στη Μαύρη Θάλασσα, και κατά μήκος των ακτών της Αραβίας, και έχουν φτάσει ως τη Μαδαγασκάρη και τις Φιλιππίνες. Ο ήλιος φωτίζει ολόκληρο τον πλανήτη, και δεν είναι της Ινδίας. Δεν κάνει κύκλο γύρω από ένα βουνό, αλλά ανατέλλει στην Ανατολή, πέρα από τα νησιά της Ιαπωνίας, και δύει πολύ, πολύ μακριά στη Δύση, πέρα από τα νησιά της Αγγλίας. Γι’ αυτό λένε οι Ιάπωνες τη χώρα τους "Nippon" σημαίνει, «η γέννηση του ήλιου». Το ξέρω αυτό λοιπόν, επειδή έχω δει πολλά, και μου το είχε πει και ο παππούς μου ο οποίος είχε φτάσει ως την άκρη της θάλασσας. "

Ήταν έτοιμος να συνεχίσει, αλλά ένας Άγγλος ναύτης από το πλοίο μας τον διέκοψε.

"Δεν υπάρχει καμία χώρα", είπε "όπου οι άνθρωποι γνωρίζουν τόσο πολύ για την ηλιακή κίνηση όπως στην Αγγλία. Ο ήλιος, όπως καθένας στην Αγγλία γνωρίζει, ανατέλλει από το πουθενά και δύει στο πουθενά. Πάντα κινείται γύρω από τη Γη. Μπορούμε να είμαστε σίγουροι για αυτό γιατί κάναμε το γύρο της γης και πουθενά δεν ακουμπήσαμε τον ήλιο. Όπου κι αν φτάσαμε, ο ήλιος φάνηκε επίσης το πρωί και το έκρυψε η ίδια νύχτα, όπως και εδώ. "

Και ο Άγγλος πήρε ένα ξύλο και, κάνοντας κύκλους πάνω στην άμμο, προσπάθησε να εξηγήσει πώς ο ήλιος κινείται στους ουρανούς και πηγαίνει γύρω από τη γη. Αλλά δεν ήταν σε θέση να το εξηγήσει με σαφήνεια, και δείχνοντας τον πλοίαρχο είπε:

"Αυτός ο άνθρωπος ξέρει περισσότερα για αυτό από εμένα. Μπορεί να το εξηγήσει σωστά."

Ο πλοίαρχος, ο οποίος ήταν ένας ευφυής άνθρωπος, είχε ακούσει χωρίς να μιλήσει μέχρι του ζητήθηκε να εξηγήσει. Τώρα όλοι στράφηκαν προς αυτόν, και είπε:

"Παραπλανάτε όλοι ο ένας τον άλλο, και τον ίδιο τον εαυτό σας. Ο ήλιος δεν γυρνά γύρω από τη γη, αλλά η γη γύρω από τον ήλιο, και γύρω από τον εαυτό της. Κατά τη διάρκεια εικοσιτεσσάρων ωρών κάνει ένα πλήρη κύκλο γύρω από τον εαυτό της. Όχι μόνο στην Ιαπωνία και τις Φιλιππίνες, και τη Σουμάτρα, όπου είμαστε τώρα, αλλά και την Αφρική και την Ευρώπη και την Αμερική, και από πολλά άλλα εδάφη. Ο ήλιος δεν λάμπει για ένα βουνό, ή για περίπου ένα νησί, ή για μια θάλασσα, ακόμη ούτε για μια Γη μόνη της, αλλά και για άλλους πλανήτες, όπως και για τη γη μας. Εάν μόνο κοιτάξετε τον ουρανό, αντί για το έδαφος κάτω από τα πόδια σας, ίσως όλοι το καταλάβετε αυτό, και δεν θα υποθέτετε πια ότι ο ήλιος λάμπει για σας, ή για τη χώρα σας μόνο. "

Έτσι μίλησε ο σοφός κυβερνήτης, ο οποίος είχε ταξιδέψει πολύ στον κόσμο, και είχε κοιτάξει πολλές φορές κατά τον ουρανό.

"Έτσι σε θέματα πίστεως," συνέχισε ο Κινέζος μαθητής του Κομφούκιου, "είναι η υπερηφάνεια που προκαλεί το σφάλμα των διαφωνιών μεταξύ των ανδρών. Όπως και με τον ήλιο, έτσι είναι και με το Θεό. Κάθε άνθρωπος θέλει να έχει δικό του έναν ειδικό Θεό, ή τουλάχιστον ένα ειδικό Θεό για την μητρική γη. Κάθε έθνος επιθυμεί να Τον περιορίσει στους δικούς του ναούς, τη στιγμή που όλος ο κόσμος δεν μπορεί να Τον χωρέσει.

"Μπορεί οποιοσδήποτε ναός να συγκριθεί με αυτόν που ο ίδιος ο Θεός οικοδόμησε για να ενώσει όλους τους ανθρώπους, μπορεί να συγκριθεί με μία πίστη και μία θρησκεία;

"Όλοι οι ανθρώπινοι ναοί οικοδομούνται σε αυτό το μοντέλο του ναού, το οποίο είναι ο κόσμος του ίδιου του Θεού. Κάθε ναός έχει το φόντο του, τη θολωτή οροφή, τους λαμπτήρες, τις εικόνες ή γλυπτά, τις επιγραφές, τα βιβλία του Νόμου, τις προσφορές, τους βωμούς και τους ιερείς. Αλλά σε ποιο ναό υπάρχει τέτοιο φόντο, όπως του ωκεανού; ένας τέτοιος θόλος, όπως ο ουρανός; τέτοιους λαμπτήρες όπως τον ήλιο, το φεγγάρι και τ' αστέρια; ή άλλες εικόνες που μπορούν να συγκριθούν με τους ζωντανούς, αγαπημένους, αμοιβαία χρήσιμους ανθρώπους; Πού υπάρχουν στοιχεία της καλοσύνης του Θεού τόσο εύκολο να τα καταλάβετε όσο οι ευλογίες που ο Θεός έχει σπείρει για την ευτυχία του ανθρώπου; Πού υπάρχει βιβλίο του νόμου τόσο σαφές σε κάθε άνθρωπο όσο αυτό που είναι γραμμένο στην καρδιά του; Τι θυσίες ισούνται με την άρνηση του Εγώ που αγαπημένοι μεταξύ τους άντρες και γυναίκες κάνουν ο ένας για τον άλλο; Και τι βωμός μπορεί να συγκριθεί με την καρδιά ενός καλού ανθρώπου, στην οποία ο Θεός ο ίδιος αποδέχεται τη θυσία;

"Όσο υψηλότερη η σύλληψη του Θεού από έναν άνθρωπο, τόσο καλύτερα θα Τον γνωρίζει. Και όσο καλύτερα ξέρει τον Θεό, τόσο πιο πολύ θα Τον πλησιάζει, μιμούμενος την καλοσύνη Του, το έλεος Του και την αγάπη Του για τον άνθρωπο."

"Επομένως, όποιος μπορεί να βλέπει το φως του ήλιου να γεμίζει ολόκληρο τον κόσμο, ας απέχει από το να κατηγορεί ή να περιφρονεί τους προληπτικούς ανθρώπους, ο οποίος στο δικό του είδωλο βλέπει μία ακτίνα φωτός του ίδιου φωτός. Ας μην περιφρονεί ακόμη και τον άπιστο που είναι τυφλός και δεν μπορεί να δει τον ήλιο καθόλου. "

Έτσι μίλησε ο Κινέζος μαθητής του Κομφούκιου. Και όλοι όσοι ήταν στο καφενείο σιώπησαν, και δεν αμφισβητούσαν πια ο ένας τον άλλο ως προς ποιανού πίστη ήταν η καλύτερη. ]]

Πολλές φορές έχουμε αναρωτηθεί: ποια είναι η πληρέστερη θρησκεία; Από ποιο δρόμο ή από ποιο μονοπάτι μπορούμε να πλησιάσουμε καλύτερα στο Θεό; Αλλά κι άλλα, χιλιάδες θα λέγαμε, βασανιστικά ερωτήματα ταλανίζουν την ανθρώπινη σκέψη. Από πού ερχόμαστε, που πάμε, ποιος ο σκοπός της ζωής, γιατί η ζωή να είναι τόσο σύντομη κι όχι σαν του Μαθουσάλα, γιατί να υπάρχουν οι αρρώστιες, η φτώχεια, γιατί άλλοι να μη ξέρουν τι έχουν κι άλλοι να πεθαίνουν από πείνα, γιατί να πεθαίνει ο άνθρωπος; Και σαν πεθάνει χάνεται εντελώς η υπόστασή του ή μήπως "κάτι" διατηρείται; Υπάρχουν ο Παράδεισος και η Κόλαση και πως μπορούμε να σωθούμε από τον Πειρασμό και να κερδίσουμε τον Παράδεισο; Η σημερινή κρίση είναι αποτέλεσμα των αμαρτιών μας, όπως μας λένε οι ιερείς; Ποια αμαρτία είναι χειρότερη: να κάνεις πως ανήκεις στην εκκλησία και να είσαι γεμάτος φαρισαϊσμό αποβλέποντας στο συμφέρον σου, ή να είσαι έξω απ’ αυτήν- αφού πολλά πράγματα που βλέπεις να συμβαίνουν στην εκκλησία σε γεμίζουν αηδία- αλλά να ζεις ηθικά και όπως θέλει ο Ιησούς; Κι αυτά τα ερωτήματα πολλαπλασιάζονται με τις αντικρουόμενες απόψεις των διαφόρων θρησκειών, με τη μεγάλη διάσταση μεταξύ λόγου και πράξης από τους ανώτερους και κατώτερους λειτουργούς τους και κυρίως με τον πόλεμο ανάμεσα στους αντιπροσώπους τους και τη στρατολόγηση φανατικών πιστών. Είναι περίεργη και αινιγματική η περιχαράκωση γύρω από τη "μοναδική τους αλήθεια", ώστε να πιστεύουν πως αυτοί είναι οι εκλεκτοί στους οποίους έχει αποκαλυφθεί η αλήθεια, ενώ οι άλλοι είναι οι πλανημένοι και καταδικασμένοι… Τους διαφεύγει κάτι πολύ απλό. Ένας Πατέρας Δίκαιος και Πανάγαθος δεν κάνει διακρίσεις. Δεν έχει εκλεκτά παιδιά και αποπαίδια. Σε όλα δίνει τις ίδιες ευκαιρίες. Όλα όσα λέγονται από τους φανατικούς των θρησκειών είναι ιδεολογήματα, φραστικές πομφόλυγες. Ο δρόμος του Ορθόδοξου Χριστιανού δεν είναι καλύτερος απ' αυτόν του Καθολικού, ούτε του Προτεστάντη απ' αυτόν του Μουσουλμάνου. Σίγουρα Ο Πατέρας γελάει με τους φανατισμούς μας, θλίβεται με τους δήθεν ιερούς πολέμους μας. Ο θρησκευτικός φανατισμός έχει βουλώσει τα αυτιά μας, γιατί αν ήσαν ελεύθερα θα ακούγαμε τη φωνή Του: «Μη μαλώνετε παιδιά Μου, για το σωστό δρόμο. Όλοι οι δρόμοι είναι δικοί Μου, γιατί όλοι οδηγούν σε Μένα!!!».

Σ’ ένα συνέδριο που πραγματοποιήθηκε το 2010 με θέμα τη θρησκεία και την ελευθερία, στο οποίο μετείχαν αντιπρόσωποι απ’ όλες τις θρησκείες του κόσμου, συνέβη το εξής:

Ένας προοδευτικός θεολόγος από τη Βραζιλία πλησίασε τον Δαλάι Λάμα και τον ρώτησε:

- Σεβασμιότατε, ποιά είναι η καλύτερη θρησκεία;

Εκείνος του χαμογέλασε και κοιτάζοντάς τον ίσια στα μάτια, του είπε:

- Η καλύτερη θρησκεία είναι εκείνη που σε πάει πιο κοντά στον θεό… εκείνη που σε κάνει καλύτερο άνθρωπο.

- Και τι είναι εκείνο που με κάνει καλύτερο άνθρωπο;

- Καθετί που σε κάνει: πιο συμπονετικό, πιο ευαίσθητο, πιο αμερόληπτο, πιο αγαπητικό, πιο ανθρωπιστή, πιο υπεύθυνο,

πιο ηθικό. Η θρησκεία που σε κάνει τέτοιο άνθρωπο είναι η καλύτερη θρησκεία για σένα.

Και ο σεβάσμιος συνέχισε:

- Δεν ενδιαφέρομαι φίλε μου για τη θρησκεία σου, ούτε για το αν είσαι θρησκευόμενος ή όχι. Εκείνο που θεωρώ πιο σημαντικό είναι το πώς συμπεριφέρεσαι προς τους όμοιούς σου, προς την οικογένειά σου, προς την κοινότητα και προς ολόκληρο τον κόσμο.

Θυμήσου: το σύμπαν είναι η ηχώ των πράξεων και των σκέψεών μας. Ο νόμος της δράσης και αντίδρασης δεν ισχύει μόνο στην Φυσική. Ισχύει επίσης και στις ανθρώπινες σχέσεις. Αν ενεργώ με καλοσύνη, θα λάβω καλό. Αν ενεργώ με κακία, θα λάβω κακία. Οι πρόγονοί μας, μάς είπαν αγνές αλήθειες. Θα έχεις πάντα εκείνο που επιθυμείς για τους άλλους. Το να είσαι ευτυχής δεν είναι θέμα πεπρωμένου αλλά θέμα επιλογών.

Πρόσεξε τις σκέψεις σου γιατί γίνονται λέξεις.

Πρόσεξε τα λόγια σου γιατί θα γίνουν πράξεις

Πρόσεξε τις πράξεις σου γιατί θα γίνουν συνήθειες

Πρόσεξε τις συνήθειές σου γιατί θα διαμορφώσουν τον χαρακτήρα σου

Πρόσεξε τον χαρακτήρα σου γιατί θα διαμορφώσει το πεπρωμένο σου

Και το πεπρωμένο σου θα είναι η ζωή σου

Δεν υπάρχει ανώτερη θρησκεία από την αλήθεια!»

Αυτήν την αλήθεια ψάχνουν αρκετοί συνάνθρωποί μας. Πολλοί απ’ αυτούς αρκούνται στην πίστη που βρήκαν. Αυτήν που τους μετέδωσαν οι γονείς τους επειδή επικρατούσε στη χώρα όπου γεννήθηκαν, και έμαθαν στο σχολείο μέσα από το μάθημα των θρησκευτικών. Πίστη που δεν προέκυψε επειδή έψαξαν και βρήκαν αυτό που ταίριαζε στην ιδιοσυγκρασία τους, αλλά κατά κάποιο τρόπο τους επιβλήθηκε. Το να βαπτίσουμε ένα νήπιο ή ένα παιδάκι στα πρώτα χρόνια της ηλικίας τους δεν είναι ένας τρόπος επιβολής; Άλλοι ενστερνίζονται την θρησκεία, που πήραν, ένθερμα και με ζήλο, κι άλλοι χλιαρά. Μα υπάρχουν και κάποιοι- ελάχιστοι, φυσικά- που δε βολεύονται με το έτοιμο, το δοτό. Θέλουν κάτι παραπάνω. Κάτι μέσα τους, τους λέει ότι δεν είναι όλα φανερά στους πάντες. Αυτοί ξεφεύγουν από την πεπατημένη οδό και παίρνουν το μοναχικό μονοπάτι της αναζήτησης της αλήθειας. Της αναζήτησης που συνοδεύεται από μεγάλη αγωνία, αμφισβήτηση και πολύ πόνο. Είναι εκείνοι που ζουν την αγωνία της σκοτεινής νύχτας της ψυχής. Που καταδύονται στον εσώτερο μέρος του είναι τους για να ανακαλύψουν και στη συνέχεια να αναδύσουν τον ανώτερο εαυτό τους. Και τότε γνωρίζουν την αλήθεια. Δεν την γνωρίζουν ολόκληρη. Γνωρίζουν, όμως, ένα μέρος της και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Τότε πραγματοποιείται αυτό που είπε ο Ιησούς στον Πόντιο Πιλάτο, όταν Τον είχαν οδηγήσει οι αρχιερείς ενώπιόν του για να Τον καταδικάσει: «ἐγὼ εἰς τοῦτο γεγέννημαι καὶ εἰς τοῦτο ἐλήλυθα εἰς τὸν κόσμον, ἵνα μαρτυρήσω τῇ ἀληθείᾳ. πᾶς ὁ ὢν ἐκ τῆς ἀληθείας ἀκούει μου τῆς φωνῆς.» (Ιωάννης, ιη΄, 37), δηλαδή ακούει την φωνή Του. Αλλά, όταν ο Πιλάτος τον ρώτησε: «τί ἐστιν ἀλήθεια;» (Ιωάννης, ιη΄, 38) δεν την όρισε, γιατί η αλήθεια δεν είναι ίδια για όλους τους αναζητητές!

Κάποιος φίλος αγαπημένος, ζώντας την αγωνία της αναζήτησης, έγραψε μια επιστολή το 1993 στον μακαριστό πατέρα Παΐσιο τον Αγιορείτη για το ενδιαφέρον του σχετικά με τον εσωτερικό χριστιανισμό και την αγωνία του. Κι εκείνος παρουσιάστηκε στον ύπνο του μετά από μερικές ημέρες και συζητήσανε. Δεν τον μάλωσε που δεν τηρούσε κατά γράμμα όσα επιτάσσει η εκκλησία, ούτε που είπε πως βρίσκεται σε πλάνη. Αρκετή από τη γνώση που είχε πάρει ο φίλος μας δεν ταυτιζόταν με αυτά που έλεγαν οι λειτουργοί της εκκλησίας. Ο σεβάσμιος Αγιορείτης δεν τα χαρακτήρισε αιρετικά. Απλά, του είπε ότι η αλήθεια έχει πολλές πτυχές και πως δόθηκε σε όλους τους λαούς ανάλογα με την κουλτούρα τους, σε όλες τις θρησκείες. Μπορούμε να την βρούμε διάσπαρτη στα ιερά βιβλία, σε γραπτά μεγάλων φιλοσόφων, σε εμπνευσμένα βιβλία, στα λόγια ανθρώπων με φώτιση, ακόμη και σε άρθρα εφημερίδων. Το μεγαλύτερο, όμως, μέρος θα το βρούμε στη θρησκεία μας!

Κι όποτε τον πειράζαμε πως αυτά ήσαν μυθεύματα για τους ιερείς, μας απαντούσε με τους στίχους του Κ. Καβάφη από το ποίημα: “Βυζαντινός Άρχων, εξόριστος, στιχουργών”:

«Οι ελαφροί ας με λέγουν ελαφρόν.

Στα σοβαρά πράγματα ήμουν πάντοτε

επιμελέστατος. Και θα επιμείνω,

ότι κανείς καλλίτερά μου δεν γνωρίζει

Πατέρας ή Γραφάς, ή τους Κανόνας των Συνόδων.

Εις κάθε αμφιβολίαν του ο Βοτανειάτης,

εις κάθε δυσκολίαν στα εκκλησιαστικά,

εμένα συμβουλεύονταν, εμένα πρώτον.

Αλλά εξόριστος εδώ (να όψεται η κακεντρεχής

Ειρήνη Δούκαινα), και δεινώς ανιών,

ουδόλως άτοπον είναι να διασκεδάζω

εξάστιχα κι οκτάστιχα ποιών—

να διασκεδάζω με μυθολογήματα

Ερμού, και Aπόλλωνος, και Διονύσου,

ή ηρώων της Θεσσαλίας και της Πελοποννήσου•

και να συνθέτω ιάμβους ορθοτάτους,

όπως- θα μ’ επιτρέψετε να πω- οι λόγιοι

της Κωνσταντινουπόλεως δεν ξέρουν να συνθέσουν.

Αυτή η ορθότης, πιθανόν, είν’ η αιτία της μομφής.»

Η αλήθεια δεν δίνεται μονοκοπανιάς από το Θεό. Ίσως γιατί ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε να την αντέξει αν την γνώριζε ολόκληρη. Έτσι ο δημιουργός την δίνει σε δόσεις. Ακόμη και στην χριστιανική θρησκεία, όπου ένα μέρος της αλήθειας μας την παρουσίασε ο Υιός Του, δεν δόθηκε ολόκληρη. Ο Χριστός είπε: «ἐγώ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή· οὐδεὶς ἔρχεται πρὸς τὸν πατέρα εἰ μὴ δι᾿ ἐμοῦ.» (Ιωάννης, ιδ΄, 6). Η ζωή του Χριστού πρέπει να γίνει και δική μας ζωή. Αυτή είναι η προοπτική και το μεγαλείο που μας προσμένει!

Στο ίδιο ευαγγέλιο μας αναφέρει πως δεν μας έδωσε ολόκληρη τη διδασκαλία, που θα επιθυμούσε, παρά ένα μόνο μέρος της: «῎Ετι πολλὰ ἔχω λέγειν ὑμῖν, ἀλλ' οὐ δύνασθε βαστάζειν ἄρτι. ὅταν δὲ ἔλθῃ ἐκεῖνος, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν· (Ιωάννης, ιστ΄, 12-13). Πολλά είχε ακόμη να μας πει, αλλά δεν θα μπορούσαμε να τα καταλάβουμε! Ακόμη κι αυτά που μας είπε δεν τα έχουμε ερμηνεύσει όπως πρέπει. Χρειαζόμαστε τον Παράκλητο, το Άγιο Πνεύμα, που θα μας φωτίσει και σταδιακά θα αντιληφθούμε το μέρος της αλήθειας, που μας φανέρωσε. Ήταν απαραίτητη η αναχώρηση του Χριστού από το φυσικό πεδίο για να μπορέσουμε να καταλάβουμε το αληθινό νόημα των λόγων Του: «συμφέρει ὑμῖν ἵνα ἐγὼ ἀπέλθω. ἐὰν γὰρ ἐγὼ μὴ ἀπέλθω, ὁ παράκλητος οὐκ ἐλεύσεται πρὸς ὑμᾶς·» (Ιωάννης, ιστ΄, 7). Επομένως βρισκόμαστε σε μια διαρκή Αποκάλυψη! Μας φανέρωσε με παραβολές αρκετά, αλλά θα έρθει και η ώρα- μιλάει σε χρόνο μέλλοντα- που θα μας μιλήσει με παρρησία: «Ταῦτα ἐν παροιμίαις λελάληκα ὑμῖν· ἀλλ' ἔρχεται ὥρα ὅτε οὐκέτι ἐν παροιμίαις λαλήσω ὑμῖν, ἀλλὰ παρρησίᾳ περὶ τοῦ πατρὸς ἀναγγελῶ ὑμῖν.» (Ιωάννης, ιστ΄, 25). Που σημαίνει ότι θα λάβουμε και άλλες δόσεις αλήθειας. Σε όλες τις εποχές, σε όλες τις χώρες ο Θεός «δεν αφήκεν αμαρτύρητον εαυτόν» (Πράξεις Αποστόλων, ιδ΄, 17), δίνοντας μέρη της αλήθειας, με τα οποία οι άνθρωποι έφτιαξαν θρησκείες και δημιούργησαν πίστεις. Ένα χιουμοριστικό παραμύθι βρήκαμε στον ιστότοπο

enallaktikidrasi, που μιλάει για την ανακάλυψη ενός ψήγματος αλήθειας, και το οποίο σας παραθέτουμε:

[[ Μια φορά κι έναν καιρό, ο Αρχιδιάβολος περπατούσε συνοδευόμενος από έναν δαίμονα. Καθώς περπατούσαν λοιπόν και κατάστρωναν δολοπλοκίες και κάθε είδους πονηρά σχέδια, κάποια στιγμή παρατήρησαν έναν άντρα να περπατάει στην αμμουδιά μια υπέροχης παραλίας.

Κάτι σε αυτόν τον άντρα τράβηξε προς στιγμήν την προσοχή του δαίμονα ο οποίος σκούντηξε τον Αρχιδιάβολο και του έδειξε προς την κατεύθυνση που ήταν ο άνθρωπος αυτός. Ο άντρας περπατούσε διαλογιζόμενος και ήταν απορροφημένος από την ομορφιά του περιβάλλοντός του. Καθώς περπατούσε όμως, κάποια στιγμή κοντοστάθηκε και κοίταξε κάτω στην αμμουδιά.

Ο Αρχιδιάβολος και ο δαίμονας παρακολουθούσαν με περιέργεια τον άντρα και ο δαίμονας αποφάσισε να τον πλησιάσει λίγο για να δει τι είχε βρει στην αμμουδιά.

Ο άντρας λοιπόν είδε κάτι να λαμπυρίζει κάτω στα πόδια του, έσκυψε και το πήρε στα χέρια του. Μόλις το αντίκρισε, ένα χαμόγελο διαγράφηκε στο πρόσωπό του και γεμάτος ευγνωμοσύνη, ύψωσε τα χέρια του στον αέρα.

Ο δαίμονας, έντρομος έτρεξε στον Αρχιδιάβολο και του είπε “Αυτός ο άνθρωπος βρήκε ένα κομμάτι αλήθειας!”

Ο Αρχιδιάβολος, φανερά αδιάφορος όμως, γύρισε από την άλλη και συνέχισε τον δρόμο του. Τότε ο δαίμονας, μην κατανοώντας την στάση του αυτή έτρεξε πάλι κοντά του και του είπε απεγνωσμένα “Μα δεν καταλαβαίνεις; Ο άνθρωπος αυτός βρήκε ένα κομμάτι αλήθειας. Δεν θα κάνεις κάτι;”

“Όχι, δεν χρειάζεται να κάνω τίποτα, γιατί κάθε φορά που ο άνθρωπος βρίσκει μια αλήθεια, τότε δημιουργεί μια θρησκεία” αποκρίθηκε ο Αρχιδιάβολος αδιάφορος και συνέχισε την πορεία του. ]]

Όποιος έχει μελετήσει τις θρησκείες αντιλαμβάνεται πως παρά το γεγονός ότι δίνουν διάφορα ονόματα στους θεούς τους, οι περισσότερες παραδέχονται την ύπαρξη ενός μόνο θεού, ακόμα και αυτές που από λάθος πληροφόρηση συνήθως, ονομάζουμε πολυθεϊστικές. Οι χριστιανοί κατηγορούν τους αρχαίους Έλληνες ως ειδωλολάτρες και πολυθεϊστές. Το προσκύνημα των εικόνων, των λειψάνων των αγίων, αντικειμένων που χρησιμοποίησαν οι άγιοι, της ιεράς ζώνης της Παναγίας, των εμβάδων (παπουτσιών) των αγίων, ή το να είναι διάφοροι άγιοι προστάτες- όπως ο Αγ. Νικόλαος των ναυτικών, η Αγ. Βαρβάρα του Πυροβολικού, ο Αγ. Παντελεήμων των αρτοποιών, οι Αγ. Ανάργυροι των γιατρών, οι Τρεις Ιεράρχες των εκπαιδευτικών και μαθητών, κλπ- έχει διαφορά από τις συνήθειες των προγόνων μας; Στην ορφική θεολογία αναφέρεται: «Εις Ζεύς, εις Άϊδης, εις ΄Ηλιος, εις Διόνυσος, εις θεός εν πάντεσσι . τι σοι δίχα ταύτ’ αγορεύω;», ενώ ο Θαλής ορίζει τον Θεόν «νουν του κόσμου» και λέγει ότι είναι «πρεσβύτατον των όντων ο Θεός . αγέννητον γαρ», «μήτε αρχήν έχον μήτε τελευτήν». Ο Ξενοφάνης ο Κολοφώνιος αναφέρει: «εις Θεός, εν τε θεοίσιν και ανθρώποισι μέγιστος, ούτι δέμας θνήτοισιν ομοίοις ήδε νόημα». Ο Ηράκλειτος ομιλεί για την ενιαία ουσία του κόσμου και για μια υπέρτατη αρχή του παντός, από την οποία πηγάζει το ανθρώπινο δίκαιο. «Εκ πάντων εν και εξ ενός τα πάντα». «΄Εν πάντα είναι» αποφαίνεται. «Τρέφονται γαρ πάντες οι ανθρώπειοι νόμοι υπό ενός, του θείου…. νόμοις και βουλή πείθεσθαι ενός». Δέχεται ακόμη ως Αρχή των πάντων τον Λόγο. Ας θυμηθούμε το Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, όπου αρχίζει ως εξής: «Εν αρχή ην ο Λόγος, και ο Λόγος ην προς τον Θεόν, και Θεός ην ο Λόγος». Ο Επίκτητος ακόμη χρησιμοποιεί προσευχή μονοθεϊστική ως εξής: «Χρησιμοποίησέ με όπως θέλεις. Είμαι σύμφωνος μαζί σου, σου ανήκω, οδήγησέ με όπου θέλεις…». Απευθύνεται δηλαδή σε προσωπικό Θεό. Ο Πλωτίνος δίδασκε ότι το Έν, ο Νους και η Ψυχή είναι τρεις υποστάσεις του ενός Θεού. Στο δόγμα της χριστιανικής Αγ. Τριάδος δεν αναφέρεται ο τριαδικός Θεός;

Ο Ιάμβλιχος ως αρχή και αιτία του παντός δέχθηκε ένα μόνο Θεό, πηγή του Αγαθού, όπως και ο Πλάτωνας. Ο Πλούταρχος ορίζει το Θεό ως αγέννητο, άναρχο, αιώνιο, εκτός χρόνου υπάρχοντα. Πηγή του αγαθού, ως εν και ως ωραίο. Είναι ο Νους που όλα τα ρυθμίζει και διευθύνει. Αν η φράση «Εξ ενός τα πάντα γίνεσθαι και εις ταυτόν αναλύεσθαι», δεν δηλώνει την πίστη στον Ένα Θεό, τότε τι δηλώνει;

Πάντοτε για να υπερισχύσει μία θρησκεία, κατηγορεί την άλλη. Και δυστυχώς αυτό συμβαίνει από την πρώτη στιγμή που ο άνθρωπος δημιούργησε στη σκέψη του την έννοια του Θεού. Αυτή την ενδόμυχη αναζήτηση κι ανάγκη κάποιοι την έκαναν θρησκεία εκμετάλλευσης και συμφέροντος, φορώντας το ράσο. Για τους ρασοφόρους αναφέρεται η ακόλουθη ιστορία:

[[Μια μέρα ρώτησαν τον Βούδα γιατί δεν συμπαθεί τους καλόγερους.

«Γιατί οι καλόγεροι πουλάνε νερό στις όχθες του ποταμού κι αυτό είναι απάτη», απάντησε εκείνος.

Μέρες μετά μια επιτροπή καλόγερων ήρθε και του είπε:

«Ξέρουμε ότι πουλάμε νερό στην όχθη του ποταμού, αλλά το κάνουμε ώσπου οι άνθρωποι να αντιληφθούν ότι δεν το χρειάζονται από εμάς και ότι ο Θεός δεν χρειάζεται ενδιάμεσους».

Ο Βούδας ξεκαρδίστηκε στα γέλια και οι καλόγεροι, ενοχλημένοι, τον ρώτησαν το λόγο. Κι εκείνος απάντησε:

«Γιατί αν δεν βρισκόσασταν εκεί να πουλάτε νερό, οι άνθρωποι θα αντιλαμβάνονταν πολύ πιο γρήγορα από όσο λέτε, ότι δεν χρειάζονται ενδιάμεσους». ]]

Στους παπάδες δεν άρεσε ποτέ ο Βούδας, όσο ήταν ζωντανός. Δεν άρεσε ποτέ ο Ιησούς στους ιερείς της εποχής του όσο ήταν ζωντανός. Τους κατηγόρησε ότι ήσαν υποκριτές και διαστρέβλωναν το λόγο του Θεού, ενώ είχαν κάνει τον Οίκο Του, οίκο εμπορίου. Όσο ο Ιησούς ήταν ζωντανός, ήταν πάντοτε εναντίον Του. Τον κατηγόρησαν, Τον κυνήγησαν, λίγο έλειψε να Τον λιθοβολήσουν και στο τέλος με πληρωμένους ψευδομάρτυρες Τον καταδίκασαν σε σταυρικό θάνατο. Και γύρω από το Σταυρό και την Ανάστασή Του, άλλοι έστησαν θρησκείες και άλλους οίκους εμπορίου. Θρησκείες που αντιμάχονται και αλληλοκατηγορούνται.

Αναφέραμε παραπάνω την Ανάσταση. Ένα από τα κυρίαρχα δόγματα του χριστιανισμού είναι εκείνο της Ανάστασης του Ιησού. Από τους πιστούς θεωρείται ως η μεγαλύτερη απόδειξη για την θεϊκή φύση του Χριστού. Όμως ο Χριστός δεν είναι ο μόνος που αναστήθηκε! Από τα αρχαία κείμενα πληροφορούμαστε, ότι στο σύνολο τους οι αρχαίες θρησκείες πίστευαν σε Θεούς ή υιούς Θεών, που είχαν πεθάνει και στη συνέχεια αναστηθεί. Σε πολλές θρησκείες του αρχαίου κόσμου και στην αρχαία Ελλάδα απαντώνται παραδόσεις σύμφωνα με τις οποίες θεοί γνώρισαν τον θάνατο και στη συνέχεια την ανάσταση, όπως π.χ. ο φοινικικός Άδωνις ή ο ελληνικός Διόνυσος. Επειδή μάλιστα συχνά οι τεθνεώτες και αναστάντες αυτοί θεοί συμβαίνει να είναι θεοί της γονιμότητας, πολλοί έχουν υποστηρίξει ότι η ιδέα αυτή του θανάτου και της ανάστασης εκ νεκρών είναι παρμένη από την ετήσια εναλλαγή των εποχών, όπου το νέκρωμα της φύσης κατά τη διάρκεια του παγερού χειμώνα το διαδέχεται το ξαναζωντάνεμά της κατά τη διάρκεια της ζωοδότρας άνοιξης. Επομένως με τα πάθη αυτά των θεών συμβολίζονται οι λειτουργίες της ίδιας της φύσης και, όπως είναι γνωστό, η πίστη συχνά εκφράζεται με συμβολισμούς .

Ορισμένοι θρησκειολόγοι έχουν υποστηρίξει ότι η κεντρική ιδέα όλων των μυστηριακών θρησκειών ήταν ο θάνατος και η ανάσταση και έχουν συνδέσει τους σχετικούς μυστηριακούς μύθους με τα πάθη κάποιου θεού. Έτσι έχουμε τον θάνατο του Διονύσου, του Άττεως, του Όσιρη, του Άδωνη. Στα μυστήρια που σχετίζονται με τους θεούς αυτούς συναντούμε ακολουθίες πένθους που στη συνέχεια τις διαδέχονται τελετουργίες χαράς και αγαλλίασης, που συνδέονται με την ανάσταση. Η ανάσταση νεκρών και η νίκη επάνω στο θάνατο, δεν είναι λοιπόν μια ιδέα που γεννήθηκε στον χριστιανισμό. Στις αρχαίες θρησκείες υπήρξε πληθώρα θεών και ανθρώπων που είτε θυσιάστηκαν και ξαναγύρισαν στη ζωή, ή ήρθαν σε συμφωνία με τις θεότητες του Άδη να μοιράζουν τη ζωή τους ανάμεσα σε δύο κόσμους. Η ιδέα της ανάστασης πιθανολογείται πως προήλθε από την παρατήρηση της νεκρανάστασης της φύσης.

Ο Κρίσνα, το δεύτερο πρόσωπο της Ινδικής τριάδας αντίστοιχο της χριστιανικής τριάδας, ο οποίος ονομάζεται και «υιός θεού», σταυρώθηκε όπως και ο Ιησούς. Πρόκειται για την ενσάρκωση του Βισνού. Οι ουρανοί σκοτείνιασαν την ώρα του θανάτου. Ο Κρίσνα κατέβηκε στον άλλο κόσμο, και αναστήθηκε την τρίτη μέρα, και ανελήφθη στους ουρανούς. Ο Κρίσνα, θεωρείται επίσης «άνθρωπος και Θεός» καταρρίπτοντας το χριστιανικό επιχείρημα πως ο Ιησούς ήταν ο πρώτος άνθρωπος-θεός που νίκησε τον θάνατο.

Ο Πέρσης θεός Μίθρα αποκαλούνταν «ο καλός ποιμένας» και σταυρώθηκε τουλάχιστον μια χιλιετία πριν τον Ιησού, για να λυτρώσει την ανθρωπότητα.

Ο Ασσυροβαβυλώνιος Ταμμούζ (Damuzu) σταυρώθηκε και αναστήθηκε από την Αστάρτη.

Ο Άττις, αποκαλούμενος «ο αμνός του θεού» περνάει το μαρτύριο της σταύρωσης και ανασταίνεται.

Και επειδή πλέον έχουμε ανέβει πνευματικά και αποκοπεί από την φύση, τώρα η σταύρωση και η ανάσταση εκφράζουν την σταύρωση του πνεύματος στην ύλη και τον θάνατο της υλικής υπόστασης του ανθρώπου για να αναστηθεί η πραγματική, η πνευματική του φύση! Μέσα μας, λοιπόν, γίνεται μια μεγάλη μάχη. Αντιμάχεται το πνεύμα την ύλη. Θέλει να ελευθερωθεί από τα δεσμά της. Κάποιοι την λένε η μάχη του καλού με το κακό. Σ’ αυτή την μάχη αναφέρεται η παρακάτω σύντομη ινδιάνικη ιστορία:

[[ Ένα βράδυ ένας γέρος ινδιάνος της φυλής Τσερόκι, μίλησε στον εγγονό του για τη μάχη που γίνεται μέσα στην ψυχή των ανθρώπων... Είπε:

«Γιέ μου, η μάχη γίνεται μεταξύ δυο “λύκων” που υπάρχουν μέσα σε όλους μας. Ο ένας είναι το Κακό. Είναι ο θυμός, η ζήλια, η απληστία, η αλαζονεία, η προσβολή, τα ψέματα, η ματαιοδοξία, η υπεροψία και το εγώ.

Ο άλλος είναι το Καλό. Είναι η χαρά, η ειρήνη, η αγάπη, η ελπίδα, η ηρεμία, η ταπεινοφροσύνη, η ευγένεια, η φιλανθρωπία, η συμπόνια, η γενναιοδωρία, η αλήθεια, η ευσπλαχνία και η πίστη στο Θεό.»

Ο εγγονός το σκέφτηκε για ένα λεπτό και μετά ρώτησε τον παππού του: «Ποιος λύκος νικάει;»

Ο γέρος Ινδιάνος Τσερόκι απάντησε απλά: «Αυτός που ταΐζεις!...» ]]

Εμείς, επομένως, τρέφουμε το κακό. Το κακό είναι αδύναμο. Εμείς του δίνουμε υπόσταση. Εμείς το τρέφουμε και το κάνουμε κραταιό. Αν δεν του δώσουμε έδαφος να αναπτυχθεί, μαραίνεται και χάνεται. Τι σχέση έχει με την ψυχή μας, αν κάποιος γείτονάς μας είναι Ιεχωβάς, ανήκει δηλαδή στους Χιλιαστές; Αν κάνει κακό, το κάνει στην ψυχή του. Δικαιολογείται ιερωμένος από τον άμβωνα της εκκλησίας να καθοδηγεί τους πιστούς λέγοντας να μην του λένε ούτε «Καλημέρα», πολύ δε περισσότερο να μην έχουν σχέσεις μαζί του; Πώς είναι δυνατό να βγαίνουν από το στόμα ορθόδοξων αρχιερέων λόγια μίσους κατά των αδελφών τους καθολικών και να φέρνουν αντιρρήσεις στην συνένωση των δύο εκκλησιών για να αποτελέσουν την μία, αγία, καθολική κι αποστολική εκκλησία; Η αγάπη του Χριστού δεν μπορεί να αμβλύνει τις δογματικές διαφορές; Ο Χριστός δεν δογμάτισε! Δόγματα, δηλαδή τείχη, ύψωσαν οι εκμεταλλευτές της διδασκαλίας Του. Κι ούτε ήταν στις προθέσεις Του να δημιουργήσει θρησκεία. Την άθρησκη αλήθεια θέλησε να διδάξει!

Με ποιο δικαίωμα ο Ταλμουδιστής Εβραίος θεωρεί ως ζώο τον χριστιανό και γεννημένο να τον υπηρετεί; Πώς μπορεί ο Τζιχαντιστής να σφάζει τον συνάνθρωπό του σαν αρνί, μόνο και μόνο γιατί έχει άλλο θρήσκευμα; Με ποια καρδιά δίνει τη διαταγή ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Κλίντον να βομβαρδιστεί η Σερβία και να σκοτωθούν τόσοι άνθρωποι, όταν η χώρα του δεν είχε βλαφτεί στο παραμικρό; Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου…

Αυτοί που κηλιδώνουν την ψυχή τους- έστω κι αν φορούν τα ιερά άμφια- είναι οι αιρετικοί της θρησκείας της αγάπης. Μοιάζουν με τον ερημίτη της επόμενης ιστορίας μας, που ενώ έχουν ραντεβού με τον Θεό, κάνουν οτιδήποτε για να το χάσουν. Την ιστορία διαβάσαμε στον ιστότοπο enallaktikidrasi:

[[ Ένας ερημίτης προσευχόταν πολύ σκληρά και επίμονα, ζητώντας να συναντηθεί με τον Θεό. Επιτέλους κατάφερε να “κλείσει” ένα ραντεβού μαζί του. «Αύριο, πάνω στο όρος», του είπε ένας άγγελος.

Την επόμενη ημέρα ο ερημίτης σηκώθηκε πολύ πρωί και κοίταξε το όρος, ήταν τελείως καθαρό από σύννεφα.

Ξεκίνησε , λοιπόν, χαρούμενος και με δέος, προς την κορυφή του βουνού. Κάποια στιγμή , εκεί που περπάταγε κατά μήκος του μονοπατιού συνάντησε έναν άνθρωπο που είχε πέσει κάτω μέσα στα αγκάθια και του ζήτησε βοήθεια. «Λυπάμαι, βιάζομαι, έχω “ραντεβού” με τον Θεό», απάντησε ο ερημίτης και συνέχισε τον δρόμο του.

Λίγο πιο κάτω συνάντησε μια γυναίκα που έκλαιγε δίπλα στο άρρωστο παιδί της «Βοήθησε με σε παρακαλώ». «Λυπάμαι, δεν έχω χρόνο, ο Θεός με περιμένει στην κορυφή του βουνού.»

Προχώρησε ακόμα πιο γρήγορα για να μην αργήσει, αλλά εκεί που το μονοπάτι έγινε πιο δύσκολο, είδε ένα ηλικιωμένο εξαντλημένο, που του έδινε ένα ασκί. «Δεν μπορώ να συνεχίσω άλλο, σε παρακαλώ πήγαινε να μου γεμίσεις το ασκί με νερό από την πηγή εδώ πιο κάτω.» «Κάνε υπομονή, καλέ μου άνθρωπε, έχω ένα ραντεβού με τον Θεό και δεν θέλω να αργήσω!»

Όταν ο ερημίτης έφτασε επιτέλους στην κορυφή του βουνού, στην πόρτα της καλύβας, όπου επρόκειτο να συναντηθεί με τον Θεό , βρήκε κρεμασμένο ένα μήνυμα: «Συγχώρεσε με που δεν είμαι εδώ, αλλά πήγα να βοηθήσω εκείνους που δεν βοήθησες εσύ στο διάβα σου.» ]]

Ο σοφός του προηγούμενου αιώνα Αλ. Αϊνστάιν μας μιλάει για την λανθασμένη εικόνα, που έχουμε δημιουργήσει για την έννοια άνθρωπος:

«Ένα ανθρώπινο ον είναι μέρος του όλου, που το ονομάζουμε σύμπαν, ένα μέρος περιορισμένο στο χρόνο και τον χώρο. Έχει εμπειρία του εαυτού του, των σκέψεων του και των συναισθημάτων του σαν κάτι διαφορετικό από το υπόλοιπο... ένα είδος οπτικής πλάνης της συνείδησης του. Αυτή η πλάνη είναι ένα είδος φυλακής για εμάς, η οποία μας περιορίζει στις προσωπικές μας επιθυμίες και σε στοργή για τα λιγοστά κοντινά μας πρόσωπα. Το έργο μας πρέπει να είναι να ελευθερώσουμε τους εαυτούς μας από αυτή την φυλακή, διευρύνοντας τον κύκλο της συμπόνιας μας ώστε να αγκαλιάσει όλα τα ζωντανά όντα και όλη τη φύση στην ομορφιά της.»

Αντί να φροντίσουμε να κάνουμε τη γη μας “Παράδεισο”, την κάνουμε “κόλαση” αγκυλωμένοι πίσω από στρεβλές πεποιθήσεις και κατευθυνόμενα “πιστεύω”. Συμμετέχουμε στο παιχνίδι των εξουσιαστών, που μας θέλουν ουσιαστικά χωρίς παιδεία και χωρίς τον προβληματισμό που ωθεί προς την πνευματική εξέλιξη, εγκλωβισμένοι σε πίστεις και δόγματα που από πιστούς μας μετατρέπουν σε οπαδούς. Ο άνθρωπος, πέρα από το σώμα του, είναι πνεύμα. Πνεύμα, που δεν διαχωρίζεται, αλλά επιθυμεί την ενότητα. Ένα πνεύμα λαμπερό, που έχει μέσα του την ευρύτητα, την παγκοσμιότητα, την ειρήνη, την δύναμη και τη σοφία, την αγάπη προς όλους και όλα. Ένα πνεύμα, όμως, λαμπερό σαν τον ήλιο, έχει σαν παράδειγμα και τον ήλιο, που φωτίζει όλους χωρίς να κάνει διακρίσεις. Έτσι κι εμείς, χωρίς διακρίσεις, το «οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» το μεταφράζουμε πως «δεν υπάρχει χριστιανός ή βουδιστής, ιουδαίος ή μουσουλμάνος, ένθεος ή άθεος. Όλοι είμαστε αδέλφια, παιδιά του ίδιου Θεού». Μέσα στον κάθε άνθρωπο βλέπουμε τον Θεό, γιατί ο Θεός ως «πανταχού παρών» είναι μέσα στον καθένα μας. Ο Θεός είναι, όπως έλεγε ο Εμπεδοκλής, ένας κύκλος που το κέντρο του είναι παντού και η περιφέρειά του πουθενά. Άρα, τον καθένα δίπλα μας και στα πέρατα της γης, είτε τον γνωρίζουμε είτε όχι, πρέπει να τον βλέπουμε σαν ένα τέτοιο κέντρο. Ο κάθε συνάνθρωπός μας είναι μια έκφραση της θεότητας. Σε αυτόν βλέπουμε την αντανάκλαση της αγάπης, της πίστης και της αλήθειας.

Κλείνουμε αυτό το εορταστικό αφιέρωμα με ένα παραμύθι, που μας μιλάει για την αγάπη, την πίστη και την αλήθεια, όπως το διασκεύασε ο Αντώνης Κρούστης (fileleftheros1966.blogspot.com):

[[ Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα καράβι που πάνω σ’ αυτό ταξίδευαν όλα τα συναισθήματα. Η Αγάπη, η Λύπη, η Χαρά, η Γνώση, η Αλαζονεία, η Απελπισία, η Κακία και ότι μπορεί να φανταστείς κανείς. Το καράβι όμως άρχισε να βουλιάζει. Έτσι κάθε συναίσθημα πήρε από μια βάρκα και έφυγε, αφήνοντας πίσω την Αγάπη που οικειοθελώς έμεινε πίσω μόνη της, μη τυχόν και σώσει το καράβι που βούλιαζε.

Όταν το καράβι άρχιζε να βουλιάζει η Αγάπη άρχιζε να φοβάται και καλούσε σε βοήθεια.

Εκείνη την ώρα πέρασε ο Πλούτος με ένα πανάκριβο κότερο.

-Πλούτο μπορείς να με πάρεις ;

-Δυστυχώς είμαι γεμάτος χρυσό και δε χωράς.

-Καλά δεν πειράζει, να σαι καλά.

Έπειτα πέρασε η Αλαζονεία, με ένα επίσης πανάκριβο σκάφος.

-Αλαζονεία, θα με πάρεις σε παρακαλώ μην πνιγώ.

-Αστειεύεσαι , είσαι μούσκεμα και θα μου βρέξεις τα πανάκριβα καθίσματα μου.

-Να σαι καλά, καλό ταξίδι.

Το ίδιο συνέβη με την Ευδαιμονία ,με την Υπερηφάνεια και τον Εγωισμό, ο οποίος ούτε γύρισε να κοιτάξει στις εκκλήσεις για βοήθεια.

Μετά πέρασε ένα μικρό καραβάκι που ήταν πάνω η Λύπη.

-Λύπη , επιτέλους σώσε με.

-Α!!! δε μπορώ τώρα θέλω να μείνω μόνη μου, είμαι πολύ στενοχωρημένη.

-Όπως νομίζεις, σου εύχομαι να βρεις την ευτυχία που σου λείπει.

Το ίδιο έγινε και με την Ειρωνεία, την Αδράνεια και την Τεμπελιά, η οποία μάλιστα ήταν αρκετά κοντά για να την σώσει , αλλά βαριόταν να απλώσει το χέρι της. Μετά πέρασε ένα μαύρο καράβι που πάνω χόρευαν ο Φθόνος , το Μίσος , αγκαλιά με την Χαιρεκακία και την Καταλαλιά, που όχι μόνο δε βοήθησαν το καράβι της Αγάπης να σωθεί, πέταξαν και από πάνω ότι άχρηστα αντικείμενα είχαν για να βυθιστεί ακόμα πιο γρήγορα.

Η Αγάπη παρόλη την αδιαφορία όλων , αντί να εκνευρίζεται μαζί τους, έδινε κι ευχές για καλό ταξίδι.

Το καράβι σχεδόν βυθίστηκε και η Αγάπη πάλευε με τα κύματα μέχρι την ακρογιαλιά. Έτσι όπως ήταν μισοπνιγμένη εμφανίστηκε μια γριούλα που την πήρε από το χέρι την σήκωσε, την περιέθαλψε και η Αγάπη ξαναζωντάνεψε.

Μετά η καλή γριούλα εξαφανίστηκε και η Αγάπη δεν πρόλαβε να της πει ούτε ένα ευχαριστώ.

Εκείνη την ώρα βλέπει μπροστά της μια άλλη κυρία.

-Εσύ τώρα πια είσαι;

-Η Αλήθεια και θα σε οδηγήσω σε μέρος ασφαλές.

Αφού έγιναν δυο πολύ καλές φίλες και η Αλήθεια οδήγησε την Αγάπη σε μια όμορφη πόλη που την έλεγαν Ευτυχία, η Αγάπη ρωτά

-Αλήθεια, τώρα θα μου πεις σε παρακαλώ ποια ήταν αυτή η καλή γριούλα που με έσωσε;

-Η Πίστη.

-Και γιατί με βοήθησε η Πίστη;

-Γιατί χωρίς Αγάπη και Πίστη δε μπορείς ποτέ να γνωρίσεις την Αλήθεια.]]

ΚΑΛΑ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ